هميشه تاريخ والديني بوده اندكه روزي به خود آمده اند و از خود پرسيده‌ايد ،كجا اشتباه كرده ايم ؟

هميشه تاريخ والديني بوده اندكه روزي به خود آمده اند و از خود پرسيده‌ايد ،چرا لحظات ناب با فرزند بودن را از دست داده ايم ؟

روزي كه تقديرنامه ها ، مرحباها،ارتقاي شغلي ارزش باخته اند،جسم ناتوان شده ، دلت مي خواهد آغوش باز كني و فرزندت را با تمام وجود بو كني .مي بيني او نيز در تسلسل ناجوانمردو باطل ترقي به هر قيمت دور مي زند.كودكش را به مهد ديگري مي سپرد.ومهد يگانه خودش را از او دريغ كرده است.

آيا هرگز باور مي كنيم سهم ما در زندگي فرزندمان در همان اوان زندگي است وما به غلط زمان طلايي را از دست مي دهيم يا به غلط به جاي آموختن راه رفتن آنقدر نعلش مي كنيم تايا پاهايش فلج مي شود يا آنقدر كج وكوله مي شود كه نمي تواند راه برود آنگاه در زماني كه بايد گوشه اي بنشينيم و تيزپابودنش را ببينيم و حظ كنيم سرزنش مي كنيم بزرگ شدي چرا راه نمي روي يا ديگر تن رنجورمان توان به دوش كشيدن او را ندارد و . . .

يادمان باشد :

وظيفه اول ما« مادري» است .

يادمان باشد:

اگر همه دنيا را به خاطر او از دست بدهيم ضرر نكرده ايم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: